Alex Loiacono

Haar prachtig atelier is gelegen in een boerderij in Schinnen. Onder het genot van een kop thee stel ik me voor en laat wat werk van me zin. Ze legt me uit wat haar ideeën zijn voor de expositie. Die zijn overigens niet in beton gegoten. Dat geeft mij veel ruimte om er een eigen invulling aan te geven. Ik voel me meteen aangetrokken tot haar werk. Ter plekke

Ik zoek vanaf het begin van ware helden regelmatig op Drimble naar ondernemers die iets bijzonders doen. Zo kwam ik de bedrijfsnaam De Soepkeet tegen. Die wekte onmiddellijk mijn interesse. Via desoepkeet.nl kwam ik achter de contactgegevens. Esther Cremers reageerde niet meteen toen ik haar vroeg om haar e-mailadres om haar mijn kennismakingsbrief toe te kunnen sturen. Later begreep ik dat ik haar in de drukste periode van het jaar gevraagd had. Bovendien was ze druk met het starten van Gedeelde Weelde waarover later meer. Niet handig van me natuurlijk. Maar geduld wordt beloond. En hoe.
Esther heeft samen met de andere ondernemers van de coöperatie de winkel ingericht en werkt mee in de winkel. Ze doet alle voorkomende werkzaamheden en springt in waar het nodig is; ze voorziet klanten van gebak en en koffie en thee, valt in als het even druk is bij de broodafdeling en zorgt dat de koffiecorner schoon en sfeervol is. En ondertussen maakt ze soep. Van biologische groenten van de groenteafdeling van de winkel die net niet mooi genoeg meer zijn om te verkopen. Daar trekt ze bouillon van. Na een paar uur wordt de bouillon verrijkt met kruiden en rijkelijk gevuld met groenten van het seizoen. Wat er over is vriest ze in. Op die manier gaat er niets verloren.

Eduard is - met reden - trots op zijn schip dat hij zelf heeft laten bouwen. Het casco komt uit Azië en is in Nederland schitterend afgewerkt. Hij had op zijn ingenieuze boordcomputer gezien dat er iets met de schroef niet helemaal in orde was. Bij controle bleek een stuk stoffen kadeversteviging verstrikt te zijn geraakt in de schroef. Waarschijnlijk door de lage waterstand. Samen met zijn matroos en zijn zoon Dion hebben ze de schroef weer vrij gemaakt.

Ik vertel hem dat langer blijven alleen meer van hetzelfde aan beeldmateriaal zal opleveren en dat ik geslaagd ben om een paar mooie momenten vast te leggen. We spreken af dat ik na de zomervakantie weer contact opneem om de andere fotomomenten af te spreken. Na ongeveer drie kwartier verlaat ik zijn woning. Voor het eerst duurt het eerste fotomoment korter dan een uur. Ik keer tevreden op mijn fiets terug naar huis

Toen ik voor mijn kennisgesprek bij Joëlle Savelkoul aanbelde, was ze nog met een zangles
bezig. Ik kon de leerling die nog les had op straat door het openstaande raam horen. Ik viel
Haar onderneming heet DjoolMusic en in haar studio staan een zanginstallatie en
instrumenten; elektrische en akoestische gitaren, een keyboard en een saxofoon. Ze
vertelt me dat niet alle gitaren van haar zijn maar deels van haar vriend. Ze legt me uit dat
ze aan de afdeling jazz van het Conservatorium in Maastricht heeft gestudeerd. In eerste
instantie combineerde ze werken in de psychiatrie met muziek maken en muziekles geven.
Een paar jaar geleden heeft ze de stap gezet om zich helemaal op les geven te richten.
Ik hoef Joëlle niet te overtuigen. Ze was meteen enthousiast over Ware helden. Ze had de
website al bekeken en meteen besloten mee te doen. Niet omdat ze zichzelf een ware held
vindt, maar omdat ze het concept en het idee erachter leuk vindt. Ze vertelt dat ik
eigenlijk precies op het goede moment contact met haar heb gezocht. Met trots en
schaamte tegelijk vertelt ze dat er een leerling is die drie jaar heeft gewacht om van haar
les te kunnen krijgen. Ze heeft nog steeds een behoorlijke wachtlijst en is een
samenwerking aangegaan met twee andere docenten. Daardoor ontstaat er tijd om meer
leerlingen te bedienen. Extra aandacht en zichtbaarheid via Ware helden komt dus op het
Voor het eerst heb ik meteen na het kennismakingsgesprek het eerste fotomoment. Dat is
voor mij nieuw. Toch voelt het niet vreemd. Al tijdens het kennismakingsgesprek voel ik
me meteen bij haar op mijn gemak. Ze is goedlachs, open en ademt muziek. Ze geeft les
aan leerlingen van 3 tot 99 jaar. Ze geeft naast zangles, ook gitaarles en pianoles. Maar dat
laatste alleen in combinatie met zangles. Voor gitaarles en pianoles zonder zangles
Ik mag vier lessen van 20 minuten aanwezig zijn om foto’s te maken. Ze past haar les
deels aan aan de wensen van de kinderen. Haar interactie met de kinderen is fantastisch.
Ze geniet zichtbaar van het plezier dat ze de kinderen kan geven. Ze wil er ook zijn voor
mensen die eigenlijk geen zangles kunnen betalen. Ze heeft - vind ze - ook een
Binnenkort heb ik weer een fotomoment. Ze houdt een open dag en sluit diezelfde dag
het lesseizoen af met een voorspeelmiddag. Ik verheug me er nu al op.

Een tijdje geleden had ik een kennismakingsgesprek met Gregor Thissen. Toen ik hem ontmoette op
een markt voor streekproducten in Cadier en Keer maakte zijn hele verschijning indruk op
me. Hij bleek in Bunde te wonen, 800 meter bij me vandaan. Ik kon dus lopend naar mijn
Gregor is docent aan de Hotelschool in Maastricht. Toen hij in 2007 in zijn keuken startte
op zijn gasfornuis wilde hij het stroop-wiel zelf opnieuw uitvinden. Hij wilde het proces
van stroop stoken proefondervindelijk zelf ontdekken. Hij wou iets anders maken dan de
Rinse appelstroop die we allemaal wel kennen. Hij wilde stroop maken van één enkele
appelsoort. Zonder toevoegingen van peren, bieten of pectine. In 2007 kocht hij een
stookketel en bouwde een deel van zijn garage om tot stookplaats. Toen bleek dat er vraag
was naar zijn bijzondere stroop van schone van Boskoop en Jonagold bleek dat de schaal
waarop hij stookte groter moest worden om aan de vraag te kunnen voldoen. Het in eigen
Toen ik binnenkwam vertelde hij me meteen dat hij geen stroop meer thuis zelf stookt. Hij
stookt sinds 2016 bij een grote jongen in Schinnen. Het gesprek ging dus meteen over
ondernemerschap en of hij wel thuishoorde bij ware helden. We kwamen tot de conclusie
dat dit zeker het geval is. Gregor besteedt met succes zijn vrije tijd aan het vermarkten
van zijn verschillende stroopsoorten, het experimenteren met verwerking van zijn stroop
in bonbons en koekjes en is op zoek naar een strooplikeur die van de appelpulp gemaakt
kan worden. Toen we over dat laatste spraken zette hij meteen proefglaasjes en twee
uitprobeersels op tafel. De smaak was veelbelovend. Hij werkt hiervoor nauw samen met
andere ondernemers. Hij verkoopt zijn stroop aan particulieren en aan bedrijven. Hij heeft
Gregor zoekt naar een mooie balans tussen de hoeveelheid stroop die hij jaarlijks kan
maken en de vraag naar zijn producten. Hij praat met heel veel passie over waar hij mee
bezig is. Dat hij niet meer zelf stookt doet daar niets aan af. Hij heeft zijn accent verlegt
naar het aan de man brengen. Hij houdt zich nu voornamelijk bezig met de verpakking en
presentatie van zijn stroopsoorten en wil experimenteren met producten waar zijn unieke
stroop in verwerkt is. Een ware held dus.

En toen had ik mijn kennismakingsafspraak met Willem Schelberg. Toen ik mooi op tijd bij zijn huis in de prachtige Voerstreek kwam, bleek dat ik er op de verkeerde dag was. Hij was in Brabant. Helemaal mijn fout. Vergissen is menselijk toch ?

Toen ik de dag daarna terug ging, werd ik hartelijk ontvangen. Willem liet me meteen de ruimte zien waar hij zijn ambassadeurschap voor de bijen verkondigt aan iedereen die het wil horen. In de winter wordt die ruimte overigens gebruikt voor opslag van BIJzaken. Het einde van de winter is dus een drukke periode. In een korte periode moet er veel gebeuren. Toch ben ik welkom.

Aan de zelfgemaakte keukentafel van fantastische steigerplanken genieten we van een kopje thee. We doen allebei ons verhaal. Ik voel meteen een klik.
Willem is een boom van een kerel. Hij straalt rust uit. Hij vertelt met zichtbare passie over zijn ecologische opdracht. Natuurlijk moet er ook geld verdiend worden, maar het gaat ook om de “grotere” zaak: zorgen dat de bijenstand op peil blijft. Hij heeft bijenvolken tussen Luik en De Peel.

Een belangrijk deel van zijn inkomsten komt uit het plaatsen van zijn volken in fruitgaarden. Daarnaast produceert hij honing en geeft hij les en workshops. Bijzonder vond ik dat hij investeert in mensen die bang zijn voor bijen. Hij benadrukt daarbij dat een bij geen wesp is. Maar dat wisten we natuurlijk al. Hij voelt zich heel sterk ambassadeur en doet dat met volle overtuiging.

Als ik wegga, belooft hij me een soort planning te geven van momenten die het beste zijn verhaal als imker vertellen. Natuurlijk is het niet mogelijk het verhaal van bloem tot honing op één dag vast te leggen. Hij gaat dus een aantal momenten in de loop van het jaar prikken waarop ik bij hem mag zijn. Wow.

Aanstaande vrijdag ga ik naar hem toe voor het eerste fotomoment. Je kunt je niet voorstellen hoeveel zin ik daarin heb. Voor mij is hij nu al, zonder dat ik hem aan het werk heb gezien, een ware held.

Loes is een bezige bij. Naast haar parttime baan speelt ze in haar vrije tijd fagot, maakt ze sieraden en staat ze in twee boetieks. Ze noemt zichzelf liever creatieveling dan kunstenares. Want wat ze maakt vindt ze kunstig en creatief maar geen kunst.

Tijdens een workshop die ze gevolgd heeft, heeft ze ontdekt hoe leuk ze werken met glas vindt. Door zich te verdiepen in de literatuur over de eigenschappen van glas en door te proberen heeft ze met vallen en opstaan het vak geleerd. Ze is autodidact. Ze maakt oorbellen, colliers, ringen, hangers, armbanden e.d. van glas en zilver die ze verkoopt in Localz in Kerkrade en Manu Facta in Maastricht.

Ze heeft haar atelier op zolder. Een prachtige kleurrijke ruimte met natuurlijk licht en kunstlicht. Eigenlijk heeft ze er drie werkplekken: een om het glas te verhitten, te bewerken en te laten afkoelen (in een oven die in ongeveer 5 uur tijd haar glaskunst laat afkoelen van 550 graden tot zo’n 450 graden om goed te harden), een om haar creaties (nat) schoon te maken en een om de sieraden (schoon) te monteren en verpakken.

Haar onderneming heet Serafijn. Ze vertelde me dat ze op die naam is gekomen vanwege de mooie klank en de mystieke betekenis van het woord. Een serafijn is een van de engelen die het dichtst bij God staan. Het Hebreeuwse woord seraph betekent branden en als ze aan de slag gaat met het glas heet het ook “ ik ga kralen branden”. Kan je een mooier woord vinden voor een atelier ?

Haar werkplek met de brander, naast de betrekkelijk kleine oven, is ronduit indrukwekkend. Tussen de glasstaafjes die alle kleuren van de regenboog hebben, staat een gasbrander met een witblauw en gele vlam. Daar omheen staan drie steunen voor haar handen. Daarmee kan ze de kleine bewegingen die ze moet maken om haar glasvoorwerpen te maken, voorzichtig en heel precies maken. Voor de gasbrander hangt een afzuiging. Ze heeft een donkere bril op die voorkomt dat ze verblind raakt door het voortdurend in de hete vlam kijken.

Als ze begint verschijnt er uit het niets langzaam een ronde vorm, een kraal. Door steeds het puntje van een glasstaafje vloeibaar te maken, aan een hittebestendig staafje te hechten en in de vlam rond te draaien ontstaan prachtige ronde vormen vaak in verschillende kleurencombinaties. Dit is echt vakmanschap.

Met een speciale (water)boor maakt ze de binnenkant van de kralen schoon. De creaties zijn wondermooi. Die verdienen een mooie verpakking en een heel mooi etiket, dat ze zelf heeft ontworpen.

De fotoserie is nog niet helemaal af. Gelukkig. Want dat betekent dat ik tenminste nog een keer bij haar proces van creëren aanwezig mag zijn. #zinin

Paul Mills ken ik al heel lang. Hij heeft in ons huis het buiten- en binnenschilderwerk gedaan. Vanaf het moment dat ik daar zelf geen tijd meer voor had. Hij levert goed werk en is bijzonder aangenaam gezelschap.

Hij is van Britse kom af. Daar is hij trots op. Hij praat Nederlands met een Engels accent. In 1996 is hij zijn eigen schildersbedrijf begonnen. Hij heeft veel vaste klanten en krijgt ook regelmatig nieuwe. Met name via mond-op-mond reclame. Als je goed werk levert, zijn je klanten je beste ambassadeurs.

Toen ik Paul vroeg om bij ons het buitenschilderwerk te doen, vroeg ik hem of ik hem mocht fotograferen. In eerste instantie zei hij nee. Hij wil niet graag op de foto en al helemaal niet voor Facebook. Ik heb hem uitgelegd dat ik ware helden ging starten en wat de bedoeling was. Schoorvoetend stemde hij in.

Telkens als hij me met mijn camera zag, vroeg hij of ik nog niet klaar was. Of ik er nog niet genoeg had. Ik heb hem uitgelegd dat ik van het schuren, het gronden, het bijwerken en het aflakken graag foto’s wilde hebben. Alle verschillende stappen in het proces. Tijdens de koffiepauzes, als we zaten te kletsen, bood hij aan om me te helpen met het opstarten. “Als je vragen hebt of hulp nodig hebt, roep maar. Ondernemers helpen elkaar.” Tot nu toe heb ik zijn hulp nog niet nodig gehad, maar als dat wel het geval is zal ik er zeker gebruik van maken.

Toen hij de eerste kleurenfoto’s zag werd hij blij. Hij zei meteen dat hij ze ging gebruiken om zijn website te vernieuwen. Toen ik hem de zwart/wit foto’s liet zien, vond hij die eigenlijk nog mooier.

Het project is nu afgerond. Toen ik hem laatst tegenkwam in de supermarkt, vroeg hij me wanneer het boek uit komt. Ik heb hem verteld dat het pas eind 2020 uit zal komen en dat hij het vanzelfsprekend krijgt. “Niks krijgen. Kopen. Je bent nu ondernemer.” Ik neem dit gratis advies ter harte.